Morele Striptease

Geplaatst op maart 10, 2004 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer

In de videoclip bij het nummer Rock DJ van Robbie Williams voert de zanger, in een ruimte die het midden houdt tussen een danceclub en een Romeinse arena, al zingend een striptease uit.

Zoals op alles dat Robbie Williams doet, is er hard op getraind, de moves en poses kloppen, het ziet er geloofwaardig uit.
Het ene kledingstuk na het andere pelt hij af, dan weer tergend langzaam, dan plots met een felle ruk, precies zoals het hoort. De opwinding onder het publiek, uitsluitend vrouwen, stijgt met elke strofe. Dan is hij naakt.
Maar de timing klopt niet. Het nummer is nog niet afgelopen, er komt nog een heel couplet. Maar, blijkt dan, Robbie is ook nog niet klaar. Wij dachten misschien dat Robbie naakt was, maar er moet nog meer uit.
En het gáát uit. Met dezelfde bestudeerd-plagerige bewegingen pakt hij zijn huid beet, ergens bij zijn buik als ik me goed herinner, en stroopt hem af. Spieren, aders, organen, het komt allemaal tevoorschijn. En dan, als er geen huid meer om zijn lijf zit, neemt hij zijn eindpose in en klinkt het slotakkoord.

Ik hou niet zo van Robbie Williams. Het is iemand met een enorm talent, dat leidt geen twijfel, maar dat talent zit hem volgens mij vooral in het verbergen van het feit dat hij eigenlijk niets voelt, niets meent. Iemand die veel kan, maar niets wil. Een geniale bullshitartiest, kort gezegd.

Maar misschien onderschat ik hem. In al zijn groteske uitzinnigheid lijkt die clip voor Rock DJ een voorbeeld van de dwangmatige, nihilistische grensverleggerij waar veel populaire cultuur van dit moment uit bestaat, of het nu BNN, Patty Brard, Giel Beelen, Rob Muntz, Shin Chan of Jackass heet – een vorm van morele striptease – maar door die laatste stap, het uittrekken van het onuittrekbare, kun je hem ook opvatten als commentaar, als satire. Want dat is precies de vraag die al die ostentatieve, georganiseerde platheid oproept: hoe ver kán je gaan? Hoe ver kán een mens zich uitkleden? En: wat blijft er dan over?
(Spieren en organen.)
Is dat wat we willen? En dan? De volgende stap?
(Het skelet.)
En dan?
(Kluiven maar.)

Ik was van de week even bij De Schoenenreus. De Schoenenreus is een winkelketen voor supergoedkope schoenen.Van elke modetrend op het gebied van schoeisel is daar binnen de kortste keren een knock-off te koop voor een tiende van de prijs die je voor het origineel betaalt.
Mijn arme dochter wil graag een bepaald soort schoenen dat nu in de mode is (een soort haha-over-the-top-hoerenpumps, geïntroduceerd als kinky statement op een Parijse catwalk, neem ik aan, inmiddels voor Alle Leeftijden in elke schoenenwinkel) maar omdat zij ze van ons niet krijgt, wil ze ze van haar eigen zakgeld kopen, en zo kwamen we hier dus terecht. Een kale hal, rekken in slagorde, overal reclameplakkaten in schreeuwerige kleuren, en in de hoek zo’n kassaburcht met het personeel, een paar verveelde, geüniformeerde tienermeisjes. Er zijn daar zóveel schoenen, samengesteld uit dermate inferieure materialen, dat de chemische geur alleen al onverdraaglijk is, nog los van de deprimerende lelijkheid van wat er te koop is en hoe het wordt aangeboden. Uit het plafond kwam, vrij hard, een radiozender. Twee diskjockeys, of beter de diskjockey en zijn sidekick (een nieuwe beroepsgroep in het radiowezen, die, las ik, liever als ‘co-host’ worden aangeduid) met elkaar in gesprek. Over een zangeresje hadden ze het, een Idols-kandidate, van wie sex-foto’s boven water waren gekomen, die afgedrukt stonden in een roddelblad. Gedetailleerd legden ze elkaar uit wat er op die foto’s te zien was. Ja, er werd geneukt, ja, hij zat erin, en daar had zij iets van hem in haar mond. Ik stond daar, tussen dat afzichtelijke schoeisel, in die vreselijke lucht en die ranzige praatjes, en daar stond mijn dochter, met zo’n groteske hoerenschoen in haar hand, dromerig voor zich uitstarend, en de tieners hingen verveeld kauwgomkauwend in hun kassaburcht, van één van de 200 Nederlandse Schoenenreus-filialen, waar per jaar 22 miljoen schoenen verkocht worden, en de vijf ton per jaar verdienende diskjockey en zijn co-host begonnen nog maar eens opnieuw met het bespreken van die pornofoto’s (was ze nu wel een lekker ding of niet) en voor een kort moment, heel even, had ik het gevoel dat ik in de hel was. Waar geen enkele waardigheid bestaat, geen decorum, zelfs geen huid meer.
Alleen nog vlees en botten.

Reacties

Laat een bericht achter