Sanering
Geplaatst op september 23, 2004 | Gearchiveerd onder Geen categorie | 1 Reactie
Pas toen ik op een van de ANWB-borden een ‘H’ zag, realiseerde ik me dat ik mij in de woonplaats van onze premier bevond, en dat hij daar momenteel verbleef, in die H, die hier, in Capelle aan den IJssel, verwijst naar het IJsselland Ziekenhuis. Zou de premier veel bezoek krijgen? Een bemoedigend woord van een gewone burger, zou hij dat op prijs stellen? Ik had geen haast en besloot het even te proberen.
De afdeling waar de premier lag, heelkunde, was streng bewaakt, beide ingangen werden versperd door stevige types in burger met een oortelefoontje. Om te kijken of ik er misschien via de goederenlift kon komen ging ik één verdieping naar beneden. Hier was de afdeling Röntgen, CAT, MRI. In de wachtruimte voor de CAT-scan stond een bed, er lag een patiënt in. Het was Jan Peter Balkenende.
Hij zat half rechtop, bladerend in een Privé. Aan de andere kant van de matglazen tussendeur, even verderop, stonden zijn twee bewakers, wijdbeens, het oog waakzaam in de verkeerde richting.
Ik stelde me voor en vroeg of ik iets voor hem kon doen.
‘Erg vriendelijk van u,’ glimlachte hij flauwtjes, ‘maar ik heb niets nodig. Afgezien van de bewaking wordt er hier prima voor me gezorgd. Ik ben zo aan de beurt.’
Aan de beurt? U bent de premier en u moet wachten?
‘Nee, ik laat me hier even een voorkeursbehandeling geven! Drie keer raden wat de kranten dan schrijven.’
Tja, da’s waar. Maar heeft u geen haast?
‘Je wilt natuurlijk dat het zo snel mogelijk weer over is. Niet de meest ideale tijd voor een premier om ziek te worden.’
Nee. Anderzijds, ook wel even lekker, zo’n rustpauze. Zeg eens eerlijk?
‘Het heeft ook wel iets aangenaams, zo’n kleine retraite, dat zal ik niet ontkennen.’
Want om nou te zeggen dat het lekker gáát met u, nee. Het meest impopulaire kabinet sinds de tweede wereldoorlog. Geen fijne cijfers.
‘Nee, dat is waar. De economie werkt natuurlijk ook niet mee.’
Nee, maar de waardering voor u persoonlijk is ook ongekend laag. Dat komt niet door de economie.
‘Waar dan wel door, vraag ik me wel eens af.’
U bent zo rechtlijnig.
‘Ik sta voor mijn opvattingen, ja.’
Over dertig jaar zullen we inzien dat u gelijk had?
‘Dat denk ik wel ja.’
Hoe zullen we u dan waarderen? De man die de Nederlandse verzorgingsstaat redde?
‘Die daar de aanzet toe gaf, ja, zoiets.’
U wist dat u zich gehaat zou maken?
‘Nou ja geháát…’
Nee, u bent geliefd! Als u het voorzien had, had u het dan nog steeds zo gedaan?
‘Ach… als je alles van tevoren weet.’
U denkt: doet er allemaal niks toe, in het licht van de eeuwigheid is het juist, wat ik doe?
‘Ja, dat is ook zo.’
Maar veel plezier beleeft u er niet aan hè?
‘Och…’
Kom op, u bent doodongelukkig.
‘Hoe ik persoonlijk omga met de neveneffecten van deze verantwoordelijkheid…’
Hou toch op. Die ontsteking aan uw voet zit daar niet voor niets.
‘Hoezo?’
Om te beginnen: stress is weerstandsverlagend. Onder normale omstandigheden ontsteekt zoiets niet op die manier.
‘Hm…’
En uitgerekend uw voet.
‘Hoe bedoelt u?’
‘Dat is toch duidelijk? U wilt zelf óók niet in uw eigen schoenen staan!’
‘Ha ha, leuk gevonden, maar zo werkt het niet.’
U zou willen dat het afgelopen was, maar het lóópt niet af, en dus immobiliseert u zichzelf.
‘Bent u psycholoog of zo?’
Ik legde hem uit dat ik naast mijn gewone werk actief ben als personal coach.
‘Zo iemand heb ik niet nodig.’
U gelooft niet in dit soort analyses.
‘Nee.’
Dat is dus het probleem, te weinig fantasie. U staat niet open voor het raadsel. Dat u op dit moment in het ziekenhuis ligt, in het hart van de verzorgingsstaat, zou dat toeval zijn? De verzorgingsstaat die u hardhandig aan het saneren bent, en dan in de week dat die maatregelen bekend worden gemaakt? Allemaal toeval?
‘Eh, dat lijkt me wel ja..’
Of is het misschien onbewust uw manier om de zaken eens door de ogen van een burger te bekijken? U staat op het punt een nieuw zorgstelsel te lanceren…
‘Ja, nou en?’
… en vlak daarvoor onderwerpt u zich aan het stelsel zoals het nu is. Ook toeval?
‘Tja, als je het zo bekijkt…’
U waagt zich in het hol van de leeuw. Waar men u daar natuurlijk toch op aankÃjkt.
‘Nou, ik moet zeggen, soms is het wel even slikken.’
Wat?
‘Ze peperen het je af en toe wel even in. Dan vraag ik of ze de ondersteek willen legen, en dan zeggen ze: Nou meneer Balkenende, dat valt hier onder de eigen verantwoordelijkheid, hoor, hahaha.’
Kijk, dat bedoel ik.
‘Of het gaat over een bepaalde behandeling of zo, en dan zeggen ze: Tja, vóór de bezuinigingen kon dat nog, maar nu niet meer, helaas. Met zo’n blik in mijn richting van: dat hebben we aan die meneer daar te danken.’
En daar kunt u dan eens rustig over nadenken.Daarom heeft u die voet laten ontsteken.En komende dinsdag? Gaat u hier op de afdeling naar de Troonrede kijken?‘
Als ik me goed voel wel, ja.’
Op de recreatiezaal, samen met zieken, ouderen, gehandicapten en verzorgend personeel?Die er volgend jaar allemaal weer op achteruit gaan?
‘Tja…’
De premier keek voor zich uit, moe en mistroostig.
‘Misschien kan ik beter alleen op m’n kamer kijken.’
Nee nee, ga naar de recreatiezaal, het gezelschap zal u goed doen.
Een van de bewakers achter het matglas had zich omgedraaid. Het volgende moment stormde hij met getrokken pistool de wachtruimte in.
‘Handen omhoog of ik schiet!’
Jan Peter Balkenende hief een bleke hand op.
‘Laat maar, Harry. Meneer ging net weg.’
Reacties
Eén reacties to “Sanering”
Laat een bericht achter
Ah, dus toch dezelfde behandeling??
Maar wel een eigen kamer.. doet ie goed hoor…