Pim Van Oranje
Geplaatst op november 18, 2004 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer
De F-side won.
De C-side, D-side, G-side, L-side, O-side en de twee R-sides zaten er wat beteuterd bij. Net als wij, van de E-side.
‘Hé, de Tokkies zijn d’r ook,’ zei iemand toen Vak F gevuld werd, direct naast ons.
Tijdens de voorzit was de innerlijke verdeeldheid van de LPF al in één oogopslag te zien: er waren meer gebrouilleerde subgroepen aangetreden dan de foyer hoeken had. Bij het inruimen van Vak F was even onenigheid. ‘Kijk, ze hebben alweer ruzie,’ zei een Erasmus-supporter.
Pim Fortuyn zou ook op Erasmus gestemd hebben, verzekerde een LPF-coryfee mij na afloop in de foyer. Zelf had Pim niet de kans gekregen ons zijn Grootheid echt te laten zien, maar zijn minister-presidentschap had zeker kans van slagen gehad, vond de coryfee. Hij had bijvoorbeeld al een paar ‘hele rustige premierpakken’ laten maken. Leiderschap als iets dat bij Oger in het rek hangt.
Tja, de LPF-parochie is het actiefst op internet, luidde de eerste analyse.Terwijl de Drees-trekkers nog naar hun leesbril zoeken hebben de Fortuyn-bloggers en chatters al een gigantische hoeveelheid stemmen bij elkaar geklikt.
‘T is het oude bakkies-volk,’ zei iemand, ‘alleen zitten ze nu op internet.’
‘Ach welnee,’ reageerde Mat Herben, ‘de typische LPF-aanhanger is een MKB-er, die hebben het veel te druk om op internet te surfen. Die zitten wel achter de PC, maar om de boekhouding te doen.’
Tja, maar al die boze kortgeknipte mannen dan, die vorige week woensdag op de Dam hun getatoeëerde vuist in de lucht staken, eerst ‘Theo, Theo!’ roepend en toen overschakelend op ‘Pimmetje!’ – is dat geen aanhang?
Het vreemdst van de avond vond ik dat geen van de tien ambassadeurs zich ook maar enigzins tegen Fortuyn keerde. Willem van Oranje was een zelfzuchtige aristocraat, Cruijff was een betweter die zijn zieke moeder verwaarloosde, Michiel de Ruyter was een massamoordenaar, Drees volgde slechts na wat elders bedacht was, Rembrandt was een provinciaal, Anne Frank was meer een Belangrijk Symbool dan een Groot Mens – zo werd op alle kandidaten in de loop van de avond wel wat afgedongen, behalve op die ene, Pim Fortuyn. De meest twijfelachtige van het stel!
Niet in politiek opzicht, ik verklaar nog maar eens dat ik in mei 2002 op het punt stond mijn stem op Fortuyn uit te brengen, maar als Groot Nederlander. Leefbaar Nederland kreeg hij niet achter zich, dus was hij wel zo’n groot leider? Als hij geniaal was geweest, had hij dan niet beter geschreven? Toen Paul Rosenmüller in een debat zijn optreden kritiseerde wilde hij weglopen, is dat moedig? En zijn nalatenschap, die alweer twee jaar durende parodie op Tom en Jerry genaamd LPF, is dat zo’n verrijking gebleken?
Daar zat de Nederlandse intelligentsia, negen man sterk, en zweeg bedremmeld.
Bang voor de F-side?
‘Een énkele voorzichtige kanttekening bij het verschijnsel Fortuyn had u toch wel kunnen plaatsen,’ zei ik na afloop tegen Wouter Bos, en ik noemde de voorbeelden van hierboven.
‘Het leek mij beter om me te concentreren op de positieve punten van mijn eigen kandidaat,’ antwoordde hij met een zuurzoete glimlach.
Het was duidelijk, hier sprak een Grote Nederlander.
Reacties
Laat een bericht achter