Portemonnee kwijt (3)

Geplaatst op augustus 23, 2007 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer

Dat ‘wordt vervolgd’ onder mijn stuk van vorige week was eigenlijk een vergissing, het verhaal was uit. Maar ja, hoe uit kan een verhaal zijn? Daarna gebeurde er helemaal niets meer? Het einde van het verhaal viel samen met het begin van een zwart gat? De verteller kwam om en de personages werden getroffen door geheugenverlies? ‘Uit’ onder een verhaal betekent in feite niet meer dan: ‘hier stop ik’. En dat doe ik dus niet, want belofte maakt schuld.

Nu al onze naspeuringen naar mijn verloren portemonnee zonder resultaat waren gebleven, werd het tijd om de bank in te lichten. Op een terras, voorzien van cappuccino en croque monsieur draaide ik het nummer van ons thuisfiliaal. Aan de lijn kwam een beleefde, hulpvaardige jongeman die de zaak onmiddellijk voor mij in orde ging maken, dat wil zeggen: de verdwenen kaarten blokkeren en nieuwe aanvragen. Zoals de meeste moderne tweeverdienersgezinnen hebben wij meerdere bankrekeningen, elk met bijbehorende kaarten plus nog een aantal creditcards, alles bij elkaar een behoorlijke hand kaarten, waarvan maar een deel in de portemonnee had gezeten, dus geduldig somde ik de vermiste exemplaren op, met bijbehorende rekeningnummers. Ook bleek het mogelijk om in de computer te zien welke transacties er de afgelopen dagen met die kaarten waren verricht. Een cash-opname vlak voor de grote openluchtvoorstelling in het Romeinse theater was de laatste. Daarna: doodse financiële stilte.

Dit was gunstig. Wellicht was er toch sprake van een perte in plaats van een vol, en lag mijn portemonnee nu ergens vredig en onopgemerkt te vergaan in een greppel. Of bij de police municipal natuurlijk, die geen bevoegdheid had om mij telefonisch in te lichten. Of bij de gendarmerie, waar ze die bevoegdheid ongetwijfeld wel hadden, maar na het gebeurde – zie vorige week – wellicht niet meer zo gemotiveerd waren om ons bij te staan, al was het maar omdat we dan weer langs zouden komen. Of toch ergens bij de Bar op het plein? Of bij de Super-U, of de Lidl? Al die plaatsen was ik langsgegaan, zonder resultaat. (Bij de Lidl hadden ze geen chef. Drie caissières, dat was het. Zo hou je de prijzen laag! Sommige dingen zijn zo eenvoudig.)

Twee weken later waren we thuis. Bij de post diverse bankenveloppen met kaarten. Plus een stel van die geblindeerde computerenvelopjes waarin je pincodes opgestuurd krijgt, ongezien door enig menselijk oog. Dat had de bank snel geregeld! Helaas, het gesprek met de behulpzame jongen van de servicedesk was toch minder succesvol verlopen dan het leek. Ik vermoed dat hij bij het noteren van de diverse kaartnummers de indeling WEL/NIET gehanteerd heeft, en later niet meer wist of dat nu stond voor ‘verwenen’ of juist ‘aanwezig.’ Van alle niet-vermiste kaarten had ik nu twee exemplaren, en van de vermiste nog immer nul.

Ik stak de hele collectie op zak en ging naar mijn plaatselijke bankfiliaal. Een baliemedewerkster excuseerde zich uitvoerig voor de verwarring, bestelde direct opnieuw de ontbrekende kaarten, knipte de oude, inmiddels ongeldige kaarten door en zond mij heen met een keurig gesorteerd setje van geldige, functionerende kaarten met bijbehorende pincode. De volgende dag probeerde ik met één van die kaarten een zakenlunch af te rekenen. Beschroomd kwam de ober terug en op de discrete wijze die direct verraadt wat er aan de hand is fluisterde hij me in het oor dat de kaart was geweigerd. Ik gaf hem een andere, en even later was de ober er alweer, met dezelfde geprangde blik. Of ik de baliemedewerkster bij haar sorteer-en-doorknip-actie nu van haar apropos heb gebracht of dat ze zelf op het kritieke moment een denkschakel omkeerde, ik weet het niet, maar de gevolgen zijn verschrikkelijk.
De bank heeft ons nu in een speciaal ‘Herbeveilingstraject’ opgenomen.

Toen ik dit aan een vriend vertelde betrok zijn gezicht. Hij heeft iemand gekend die dit ooit heeft meegemaakt. Onderdeel van de procedure is in elk geval een huisbezoek door een speciaal saneringsteam, een soort administratieve Rentokill, dat álle bestaande kaarten, passen en pincodes inneemt, tot de Penniemaatpas van de kinderen aan toe, waarna de hele zwik ter plaatse in een klein, speciaal verbrandingsoventje wordt vernietigd. En dat is nog maar het begin.(wordt vervolgd)

Reacties

Laat een bericht achter