Bladerunner op klompen
Geplaatst op januari 29, 2008 | Gearchiveerd onder Geen categorie | 1 Reactie
En zo kwam ik dus te spreken met een vriendin, in de supermarkt, die mijn columns over het spoor had gevolgd, over de man die instapte zonder kaartje omdat hij verdwaald was op het station, dat verbouwd werd, maar evengoed een boete kreeg, en over de lezersreacties die daarop binnenkwamen. ‘Ik moest laatst ook op dat station zijn,’ zei ze. ‘Een ramp! Een collegaatje van mij had een optreden in het Muziekgebouw aan het Ij, dus daar gingen we met een stel dames van het werk naartoe. Kom vooral met het openbaar vervoer, zeggen ze op hun website, want we liggen vlak achter het station en we zijn superbereikbaar , enzovoorts. Dat toontje van: doe fijn groen mee, weet je wel? Oké, dus we gaan met de trein, het stort van de regen, Jos zet ons af bij Hilversum Centraal. Waar ze dus aan het verbouwen zijn, zoals jij schreef. Hebben ze tijdelijke trappen neergezet, met stalen treden met ronde gaatjes. Je houdt het niet voor mogelijk. van die trappen die je ook wel in wintersportcentra ziet, zodat de mensen niet uitglijden op hun skilaarzen. Die zetten ze hier dus in een station neer, waar vrouwen lopen, met hakken. Mieke, collegaatje, zit meteen vast. Breekt een hak, valt zowat voorover, ander collegaatje valt half over haar heen, scheurt ‘r panty, een gekrijs en een gedoe, dus dat begon meteen goed. Boven en onderaan die trap staan bewakers, van die mannetjes in te ruime blauwe jassen, en die staan gewoon een beetje toe te kijken. ‘Nee mevrouw, wij mogen niks doen, wij zijn alleen van de bewaking.’ Kom je beneden, staat die hele tunnel blank! Niet hier of daar een plasje, nee, een paar centimeter water! Niemand die even een vlonder neerlegt. Dus wij /wadend/ naar het perron, pumps in de hand.
‘Kom je in Amsterdam, is de noordelijke uitgang afgesloten, die je moet hebben om bij dat Muziekgebouw te komen. Al maanden, begrijp ik, dus zet dat dan even bij die routebeschrijving, zou je zeggen, maar enfin. Dus je moet aan de voorkant naar buiten en dan helemaal omlopen. Maar omdat Mieke toch al een hak miste dachten we: we nemen een taxi. Je weet niet wat je meemaakt! Een chaotische oploop van allochtone taxichauffeurs, die amper Nederlands spreken en als je zegt ‘naar het Muziekgebouw’ zo’n tufgebaar naar je maken van rot-op, alsof je een stuk vuil bent, want dat is te dichtbij voor ze. Ik had al begrepen dat die liberalisering van de taximarkt geen succes was, maar dat het zó erg was wist ik niet. ‘T is verdorie net of je in een derde-wereldstad bent! Wat zeg ik, in Rabat wordt je beter behandeld!’
‘Enfin, wij lopen. Moet je het spoor onderdoor. Stikdonker in die tunnel, alle lampen kapot, en halverwege hangt er een of andere rioolbuis naar beneden, die losgeraakt is of zo, waar een enorme straal water uitkomt, of erger, weet jij veel. Echt doodeng. Die hele tocht, het was de ene verschrikking na de andere. Net zo’n science-fiction film over een ondergaande cultuur, waar niks meer werkt en iedereen maar zo’n beetje langs elkaar heen scharrelt. Vreselijk.’
‘Kom je daar eindelijk aan, schitterend gebouw, echt heel mooi, dus je denkt: nou ja, dit is er ook nog, zo’n oase van cultuur en beschaving. Wilden we even iets drinken, zegt dat meisje bij het buffet: ik heb al afgesloten. Maar hoezo, vragen wij. Ja, er wordt te weinig besteld. Oftewel: wij willen deze bar wel uitbaten, maar dan moet u wel flink zuipen. Dat geloof je toch niet? Wat is er aan de hand met dit land?’
Daar wist ik zo gauw geen antwoord op, maar een goede vraag vond ik het wel.
Reacties
Eén reacties to “Bladerunner op klompen”
Laat een bericht achter
Beste Jan, dat toeval niet bestaat wist ik allang. Maar af en toe word je toch weer aan ‘t twijfelen gebracht. Picture this: ik ga afgelopen donderdag met mijn Belinda naar ‘t Frisiamuseum en wordt daar geraakt door een schilderij van Lucian Freud, Naked Portrait in a Red Chair, ‘s avonds lees ik jouw column in HPDT over Freud en vandaag in M van NRC? Lucian Freud.
Thomas ‘ESSO’ van der Steen