Het Popcorngevoel
Geplaatst op augustus 13, 2008 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer
Het was de dit voorjaar veel te vroeg overleden Eckart Wintzen die mij bekend maakte met het verschijnsel ‘huisbioskoop’.
In 1999 nam hij een stel journalisten mee op een persreis naar San Francisco en Sillicon Valley, om te laten zien wat hij daar aan investeringsprojecten had lopen. Die bevonden zich allemaal in de sfeer van wat ik maar even de vermaaks-ICT zal noemen, een opleidingsinstituut voor computeranimatie, een producent van grafische computers, een studio voor 5.1 geluidsbewerking, enzovoort. Zoals de markt voor digitaal vermaak er nu bij ligt, de dvd, computergames, digitale animatiefilms, high definition video, MP3, surround geluid, zo tekende hij zich toen in Sillicon Valley al af. Inclusief de ‘huisbioskoop’. En dan niet in de betekenis die dat woord in Nederland inmiddels heeft aangenomen, maar letterlijk: een kamer, omgetoverd tot minibioskoop, met een scherm een projector. Want ook dat is iets dat de digitale revolutie mogelijk gemaakt heeft, het projecteren van videobeelden als in de bioscoop. In Amerika heeft het inmiddels een hoge vlucht genomen, in Europa is het er niet van gekomen, en achteraf is dat heel verklaarbaar: Amerikanen zijn veel ruimer behuisd dan wij. Dat beletsel zag Wintzen over het hoofd, misschien omdat hij zelf nogal ruim behuisd was. Wat in Nederland nu een ‘huisbioskoop’ heet is een dvd-speler, een tv-scherm, en een stel speakertjes ter grootte van een melkpak.
Voor zijn eigen filmtheatertje waren kosten noch moeite gespaard, maar, vroeg ik me af toen wij in 2000 een oud huis kochten dat grondig verbouwd moest worden, zou zoiets ook weggelegd zijn voor iemand met een kleine beurs? Het bleek enorm mee te vallen, dus we richtten een kamer in om te lezen óf film te kijken. De Biblioscoop. Ter accentuering van de cinema-sfeer legden we dik rood tapijt op de grond. In het begin namen we ook nog wel eens een bak popcorn op schoot, tot we ons realiseerden dat we dat in de normale bioscoop nooit doen, en ons thuis dus ook niet verplicht hoefden te voelen. Voor het popcorngevoel is niet persé popcorn nodig. Daar zitten we dan, in het donker, naar een filmscherm van tweeënhalve meter breed te kijken.
We hebben er nooit spijt van gehad.
Laatst was de projector geruime tijd stuk. Al met al duurde het drie maanden voor ze het euvel gevonden hadden. Ondertussen lieten dealer, reparateur en andere betrokkenen terloops weten dat ze het wel een erg oud apparaat vonden. Dat wij na 8 jaar wellicht toe waren aan een nieuwe? Zoals ik hier onlangs beschreef kregen we tijdens het EK voetbal een nieuwe HD-projector te leen, een prachtig apparaat van Panasonic, maar inmiddels is onze ouwe trouwe Sony weer terug en of het beeld nu state of the art is of niet, altijd als we in onze knusse biblioscoop naar dat grote scherm kijken vind ik het weer een kick. Een film zien op een gewoon televisietoestel blijft een vorm van tv-kijken, dankzij de biblioscoop is dat meer gescheiden. Nu is het: tv-kijken of Een Film Draaien.
De pech van de early adopter is dat hij op een gegeven moment omringd is door late adopters met een meer geavanceerd product – de wet van de remmende voorsprong. Met de ware huisbioscoop zal dat niet gebeuren, want zoals ik al zei, die heeft het in Nederland nooit gemaakt.
Reacties
Laat een bericht achter