Bob de Boeienkoning
Geplaatst op april 19, 2009 | Gearchiveerd onder The Semidaily Kuitenbrouwser | 4 Reacties
Een vrouw naast ons was te klein om te zien wat er op het podium gebeurde, maar zij loste dit handig op door haar mobiele telefoon als periscoop te gebruiken. ‘Hij is wel een beetje een autist, hè?,’ zei ze, turend op haar schermpje. Misschien werkte ze in de zorg.
Maar ze had geen ongelijk, Bob Dylan leek zich nauwelijks bewust van de aanwezigheid van de vijf muzikanten die zijn begeleidingsband vormen, laat staan van ons, de vijfduizend bezoekers die vorige week zondag voor hem naar de Heineken Music Hall waren gekomen.
Dat Rob Schouten, in zijn column over het concert van de dag daarvoor, de nadruk legde op het rituele aspect van de gebeurtenis was ook begrijpelijk, al geldt dat voor de Mathaeus Passion of Ajax-Feijenoord natuurlijk evenzeer. De manier bijvoorbeeld waarop een tijdje voor aanvang een indrukwekkende roadie met witte baard en dito paardenstaart, eerbiedig een paar A4tjes op het orgel legde en met een plechtig gebaar het leeslampje ontstak; andere assistenten die zo nu en dan het halfduistere podium op slopen om een standaard vier millimeter te verzetten of een stofje van de Leslie-box te vegen – mij deed het denken aan de koster die vlak voor de hoogmis het altaar oploopt, zogenaamd om een plooi uit het altaarkleed te strijken, maar in werkelijkheid alleen om de spanning op te bouwen.
Een voorstelling is een ruil, een transactie. De performer komt iets brengen, maar ook iets halen. Laatst zag ik op BBC4 een registratie van een James Taylor-concert. Wat hij bracht was zijn muziek, maar de kokette anekdotes tussendoor, de toespelingen op zijn persoonlijk leven, de verwijzingen naar zijn glorietijd en zijn betrekkingen met andere muzikale grootheden – de tegenprestatie werd bijna schaamteloos geïncasseerd. Wat Bob Dylan bij zijn optredens komt halen zou ik niet kunnen zeggen, zelfs wat precies kwam brengen was mij niet helemaal duidelijk. Hij verschijnt, treedt op en verdwijnt. Elke interactie ontbreekt, precies zoals de vrouw naast ons opmerkte. Hij speelt niet zozeer zijn muziek, hij speelt mét zijn muziek, in het openbaar. Wij waren omringd door kenners en liefhebbers, maar zelfs zij herkenden soms pas na een handvol maten welk nummer we eigenlijk hoorden. De zwoele ballroom swing van Beyond the horizon gaat langs de kettingzaag, het klaaglijke Blowin’ in the wind is nu een blues vol berusting, Don’t think twice wordt een luchtige shuffle. Bob Dylan is zijn eigen coverband geworden.
Woorden als ‘verveeld’ en ‘routineus’ schieten te binnen, en toch is het dat niet. Dylan lijkt de verveling juist te bestrijden, door oneindig te variëren met stijl, tempo en frasering. Hij treedt drie avonden per week op, al jaren, en speelt telkens een andere setlist. Hij komt iets brengen, onze tegenprestatie interesseert hem niet. Als een zwijgzame marskramer loopt hij zijn wijk. Altijd is zijn assortiment een beetje anders gerangschikt, nooit kijkt hij je aan of maakt een praatje. Hier is mijn koopwaar. Garen en band, band en garen, take it or leave it.
Weinig dingen lijken mij vreemder dan om Bob Dylan te zijn. Ik schat dat er weinig artiesten in de moderne geschiedenis zijn die voor zoveel mensen zoveel betekend hebben als Bob Dylan. Als de ogen van iedereen die je aankijkt een mythe weerspiegelen, wat gebeurt er dan met je? Hoe verweer je je tegen al die projecties? Dylan’s oplossing: geen oogcontact. Wij noemen hem muzikant, dichter, rockster, stem van een generatie, en dat is Dylan allemaal, maar hij is ook nog iets anders: een boeienkoning. Telkens staat hij weer voor ons, de ketens aan zijn voeten. De Houdini van zijn eigen mythologie.
Reacties
4 Reacties to “Bob de Boeienkoning”
Laat een bericht achter
Jan,
complimenten. Mooi stukje.
Ik was er ook. Ik stond links, jij rechts van het podium.
Maar daarom niet minder indrukwekkend, inderdaad.
Groeten.
Marcus
hallo, Kuiten B. Even dacht ik dat je vanuit een hautaine, dedaine blik – vanaf het balkon, denk ik? – het aardig zou vinden een beetje te zeikschuiten op de enige man die zich “a legend in his own time” in de na-oorlogse pop-muziek kan noemen. Dwars door de (tijd)grenzen van blues, rock ‘n roll, country-rock-folk en weet ik wat er allemaal is (geweest). Gelukkig ga je gaandeweg vertellen hoe groot de man is in zijn uniciteit. Idd: wie anders kan Bob Dylan zijn? Alleen Bob Dylan zelf. 1 is genoeg, maar je krijgt er nooit genoeg van,
vg. Marten
Beste Jan,
ik ben niet van de reclame. Maar wel van Dylan.
24 mei. Op zijn verjaardag; in Utrecht.
http://www.destraat.org/dylan
Ik leg een kaartje voor je klaar bij de kassa.
Marcus
Beste Dylan Vrienden,
Op zondagmiddag 24 mei treden er drie Dylan Tribute Bands op in Utrecht.
Het optreden vindt plaats in DB’s aan de Cartesiusweg en de entree is 8 euro.
Het Programma.
14.15 uur Rainy Day Men #2&3
15.30 uur Bobs Boys
16.30 uur Hard Rain
18.00 uur Einde
Op deze site http://www.destraat.org/dylan.htm kun je nog veel meer informatie vinden over de bands, Wie dat zijn, over DB’s en waar dat precies is, en over Dylan.
Wat we al wel kunnen verklappen is dat er drie totaal verschillende bands zullen spelen die elk een eigen geluid hebben en Dylan in volle glorie laten horen. En dat alles op zijn verjaardag…
Zondagmiddag 24 mei. 14.00 uur. DB’s. Utrecht. Dylan.
Omdat dit een concert is zonder winst-oogmerk willen we jullie vragen vooral deze mail door te sturen aan vele vrienden en bekenden. Alles wat er eventueel overblijft gaat naar de bandleden.
Kaartjes reserveren kan via info@destraat.org
Met vriendelijke groeten,
Marcus Kuitenbrouwer
Met dank aan DB,s.