Wou & Bar
Geplaatst op maart 15, 2010 | Gearchiveerd onder The Semidaily Kuitenbrouwser | 5 Reacties
Het was 2 februari 2010. In Den Haag vergaderden Jan-Peter Balkenende, André Rouvoet, Eimert Middelkoop, Bert Koenders en Maxime Verhagen voor de vijfde keer in een maand tijd over Uruzgan. Wouter Bos had deze bespreking ook zullen bijwonen, maar werd, naar later bekend zal worden gemaakt, ‘verhinderd wegens familieomstandigheden’. Die ‘omstandigheden’ waren, kort gezegd, dat Mevrouw Bos, Barbara, het zat was. Niet alleen had haar man drie banen, elk voldoende voor een welgevulde werkweek, die drie banen begonnen ieder ook steeds meer tijd op te eisen. En dat terwijl Wouter en Barbara Bos aan het begin van zijn ministerschap hadden afgesproken dat hij in elk geval één dag in de week thuis zou werken. Daar was al niets van terecht gekomen en de laatste tijd zag ze hem vrijwel nauwelijks meer. Er waren weken dat ze hem letterlijk slechts een paar minuten voor zichzelf had, en voor de kinderen had hij helemáál geen tijd. De week voor het kerstreces had ze een ultimatum gesteld: nu het ergste van de kredietcrisis achter de rug was, de ’35-miljard-operatie’ een stuk vooruit was geschoven en de partij zich in de peilingen weer wat leek te herstellen, was het tijd voor veranderingen. Per 1 januari één dag thuiswerken, de oude afspraak, evaluatie na een maand. Het was geen voorstel, er viel niet over te onderhandelen. Het was dat of de sleutel inleveren. Hij was akkoord gegaan, die maand was nu voorbij en het was niet gelukt. Eén keer welgeteld was hij op een woensdag thuisgebleven, maar ‘s middags werd hij alweer naar het partijbureau geroepen in verband met een relletje.
‘We zijn vier weken bezig en je loopt nu al drieënhalve dag achter,’ zei Barbara.
Ze lunchten in het restaurant bij de Bosbaan, waar op dit soort dagen haast nooit iemand zat, wisten ze. En ook nu niet – gelukkig.
Wouter zuchtte. ‘Kunnen we het niet uitstellen tot het einde van de kabinetsperiode? Dat is misschien al heel gauw.’
‘Nog zo’n jaar? No way. Sorry. Ik kan het niet aan, Wouter. Echt. Dan moet je ergens anders gaan wonen.’
‘Dat kan niet.’
‘Hoezo niet?’
‘De publiciteit! Dat is killing.’
‘O ja. Want Wouter Bos is de ideale man. Sorry, dat vergat ik even.’
‘Kom op Bar, zo bedoel ik het niet. Ik dacht aan jou en de kinderen. De paparazzi, de roddels, de bullshitverhalen. Eén keer zonder makeup de straat op en je staat op alle voorpagina’s. Heeft hij een ander?‘
‘Hm, de omgekeerde variant komt blijkbaar niet in je op.’
‘Eh… ja, nou ja, dat zou ook kunnen natuurlijk.’
‘We hadden een afspraak, Wouter.’
(zucht) ‘Ik weet het.’
‘Kun je Job niet nu alvast naar voren schuiven? Dat hij in elk geval het partijleiderschap overneemt?’
‘Terwijl ik in beeld blijf als minister? Dat is raar. Maar lieverd, het is nog een jaartje, maximaal! Zoals het nu gaat, met al de spanningen, ik zie ons de rit niet uitzitten.’
‘Kan je het kabinet niet nu late vallen?’
‘Over?’
‘Weet ik veel. Groene stroom? Zwarte scholen? Meer blauw op straat?’
‘Geestig. Ja… nee… dat kan niet.’
‘Waarom niet?’
‘Je moet iets hébben, iets dat mensen écht belangrijk vinden. Iets dat electoraal scoort. Ik bedoel…’
‘Ja…?’
‘Nou ja, toen Mariette haar poot stijf hield met het ontslagrecht, schoten we omhoog in de peilingen. Zoiets moet je hebben.’
‘Nou, zoiets is er toch wel?’
‘Noem het maar.’
‘Jullie hebben toch gezegd: geen nieuwe missie naar Uruzgan? Verhagen wil dat van tafel.’
‘Jawel, maar dat zijn we nu dus juist aan het terugdraaien.’
‘Wat?’
‘Ja! Dat gaan we toch doen!’
‘Wat? Een nieuwe missie naar Uruzgan?’
‘Ja! Nou ja, we noemen het anders.’
‘Maar waarom!? Onder geen enkele voorwaarde hebben jullie gezegd!’
‘Vanwege dat ontslagrecht! Je denkt toch niet dat ze dat zomaar weggeven? Zonder wisselgeld?’
‘Dus…’
‘Dat is de deal! Dáár zit Bert nu bij JP over te praten!’
‘Nou ja…’
‘Ja schat, that’s politics…’
‘En dat mag jíj straks gaan verkopen!?’
‘Eh…’
‘Hoewel… Wacht eens…
‘Hmm?’
‘Ja, dat is het!’
‘Wat bedoel je?’
‘Jíj bent daar niet bij!’
‘Dus..?’
‘Terwijl jij verhinderd was, door familieomstandigheden, heeft Bert heeft zich door het CDA en de CU laten omlullen!’
‘Hm…’
‘Toen is er een voldongen feit ontstaan, maar jij houdt alsnog je rug recht!’
‘Hm… ik weet…’
‘Het CDA zegt toch dat jij altijd draait? Nou, nu draait Wouter eens een keertje niet. Einde kabinet.’
‘Hm. En dan?’
‘Jij houdt je rug recht, kabinet valt, de partij stijgt, de gemeenteraadsverkiezingen vallen mee, jij treedt terug en lanceert Job, Job trekt de partij verder omhoog, PvdA wint de verkiezingen, Job wordt premier, Wilders buiten spel, iedereen blij.’
‘Tja…en Wouter speelt voor huisman.’
‘Nee, jíj wordt…. nou ja… wat je wilt!’
‘Hm. Tja. Ik zou Wellink kunnen opvolgen…’
‘Ja, of je wordt, nou ja, weet ik veel! Burgemeester van Amsterdam! Job zegt toch altijd wat een relaxt baantje dat is? Geen reistijden meer, we trekken in die ambtswoning, tijd voor de kinderen, ik kan ook weer wat gaan doen, alles lekker op de fiets….perfect!’
Wouter keek uit over het water van de Bosbaan.
‘Stel je voor…’
Over de smalle paden aan weerszijden liepen joggers.
‘Goh, Bar…Briljant.’
De hand van zijn vrouw zocht de zijne. Bij de steiger stak een eenzame roeier van wal.
‘Maar… het landsbelang dan?’
Met een rukje trok zij zijn hand naar zich toe. Hij keek haar aan.
Langzaam haalde ze hem naderbij, terwijl ze hem strak bleef aankijken.
‘Fuck het landsbelang. Nu zijn wij aan de beurt.’
Die blik. Oei, die blik.
‘Kus me Wou…’
Tja, dacht hij, laten we dat dan maar doen.
Reacties
5 Reacties to “Wou & Bar”
Laat een bericht achter
Ha! Wat ont-zet-tend raak!
Ik zou haast willen dat het echt zo gegaan is….
Afspraak is afspraak.
Je zou het hem gunnen dat het zo is gegaan.
Ach, en die DNB is misschien een mooie troostprijs. Hoewel…
Hoe dan ook, mooi stuk!
RobK
Waar blijft “The Serial van de politiek” de soap over het thuisleven van politici?
De macht van de “echte” achterban.
toneel scene… maar dan echt!! zo gaat het jan! ….