Van metroman naar die man van de metro
Geplaatst op maart 17, 2010 | Gearchiveerd onder The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
Het electoraat is een vrouw. Doorgrond de wensen van de vrouw en je zult als winnaar uit de verkiezingsstrijd komen.
Weet u nog toen Wouter Bos doorbrak als coming man van de PvdA? Ja, het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, time flies, maar herinnert u zich hoe dat ging? Hoe Bos werd waargenomen en getypeerd? Welk deel van de bevolking was het vooral dat zo met hem wegliep? Inderdaad, de vrouwen. Het was de tijd van het powerfeminisme en het omgekeerde machismo: moesten mannen ophouden vrouwen als lustobject te benaderen? Onbegonnen werk, en ook nergens voor nodig. Als vrouwen mannen op hun beurt ook zo mochten behandelen, was er toch niets aan de hand? ‘Hmmm, lekker ding…’ klonk het ineens uit gelippenstifte monden in het café, aanvankelijk nog gevolgd door een onwennig lachje, maar al spoedig zo vanzelfsprekend als BNN. En uitgerekend op dat moment kwam Wouter Bos voorbij. Wou! – een hunk in Den Haag, dat was lang geleden! Wat viel daar sinds Ruud Lubbers en Hans van Mierlo nou te beleven, qua mannelijk schoon? Voor de mannen waren er Agnes en Femke, maar voor de vrouwen? Wouter Bos verscheen in truien die je ook in Esquire en GQ zag, Wouter kleedde zich casual chic, Wouter was een metroman, sterker, Wouter was gewoon een heel lekker ding! Zijn denkbeelden? Dûh? – kijk eens naar dat kontje! Ja, misschien mag ik het nationale korte termijngeheugen even opfrissen, maar dáár ging het toen over, het ‘kontje’ van Wouter. De PvdA had de ideale leider gevonden: een hunky highflyer met buns of steel.
Zelf deed Bos weinig moeite om dat imago bij te sturen – het beviel hem blijkbaar wel. Een van de zeldzame momenten waarop hij in de Wouter Tapes kordaat een knoop doorhakt is als hij een campagnefoto van zichzelf na één blik afkeurt met de woorden: ‘Te veel gel.’
En ineens heeft Wouter afgedaan. Wouter is natuurlijk wel een highflyer, een man met sexappeal én macht (een combinatie die vroeger als onbestaanbaar gold), maar ja, hij doet wel érg weinig in het huishouden. Investeert wel érg weinig tijd in het vaderschap. Hij schuift wel érg veel zorgtaken op zijn vrouw af, terwijl die toch ook een carrière heeft. (Enfin, hád.) Weet je nog, die foto van hem achter de kinderwagen? Die leeg bleek te zijn?
Het electoraat is een zij en bij nader inzien heeft ze toch liever een warme, bindende, vaderlijke figuur aan het roer. Zo’n Job Cohen, een saaie, solide wat oudere man met een stropdas, in een iets te ruim pak, die de boel bij elkaar houdt en voor zijn zieke vrouw zorgt. Dan maar geen kekke truien. Dan maar geen kontje. Van metroman naar die man van de metro. Vandaar: doorgrond de moderne vrouw en je doorgrondt de moderne politiek.
En Wouter? Die moet maar eens een tijdje met de bakfiets door de stad gaan rijden, van crèche naar school naar balletstudio. Zal hem goed doen. En af en toe naar de sportschool, natuurlijk, voor dat kontje. En dan maar hopen dat ze hem zonder macht ook leuk blijft vinden.
Reacties
Eén reacties to “Van metroman naar die man van de metro”
Laat een bericht achter
Aan Jan Kuitenbrouwer.
Ik hoop dat ik zo bij U terecht kom. Las Uw artikel over framing in NRC.
Wat dacht U over de volgende:
Wilders: U demoniseert een hele bevolkingsgroep; U terroriseert de rest van Nederland. U bent hysterisch.
CDA: geen vlees, geen vis, 4 keer Balkenende: impotent.
Pvda: zorg voor elkaar, leven en laten leven, naastenliefde.
VVD: eigen geld eerst, egoistisch.
Kan zo wel even doorgaan. Ben het helemaal eens, je moet de mensen emotioneel raken anders stemmen ze niet op je. Taaleigen met een emotionele historie is een vereiste.
Schakel Koot en Bie is mijn advies aan Pvda/D66/Groenlinks.
Groeten uit Frankrijk