Pa-pap Americano!

Geplaatst op september 19, 2010 | Gearchiveerd onder The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer

ZONDAG 19 SEPTEMBER 2010- Gisteravond naar The American van Anton Corbijn geweest. Het doorgaans vrij rustige Filmhuis was afgeladen. Ik vermoed dat een echte filmkenner van elke scene in The American kan zeggen naar welke andere scene uit de filmgeschiedenis het een knipoog is. Ik kan dat niet, maar had wel van begin tot eind en sterk déjà-vu-gevoel. Essentieel voor het op prjjs stellen van fictie is wat in het Engels ‘suspension of disbelief’ wordt genoemd. Ik ben niet zo goed in het opschoten van mijn ongeloof en zoals veel mannen wanneer zijn met hun vrouw naar een film kijken, wijs ik op dingen die onaannemelijk zijn. Mijn vrouw is een veel dankbaarder fictie-afnemer. ‘Natuurlijk kan dat niet,’ zegt ze, ‘het is een spróókje.’ Ik zie pas dat iets een sprookje is als er puntmutsen in voorkomen en getoverd wordt, liefst in een bosrijke setting, en ik vind het erg knap van mijn vrouw dat zij dat soort clues niet nodig heeft. Een ander punt is dat in sprookjes wel altijd duidelijk is wát er gebeurt, al weet je dan vaak niet hóe. In The American is niet alleen het hoe vaag, maar ook het wat. De mensen zijn mooi, de beelden zijn mooi, de omgeving is mooi en de plaatselijke carribinieri zijn vooral afwezig. De fameuze sexscene met George Clooney is vooral een sexscene met Violante Placido. Van Clooney is in die scene maar weinig te zien, van Violante vrij veel, een gelukkige keuze van de regisseur. Misschien speelt een beeldenmaker hier een geraffineerd spel met de beelden van andere beeldenmakers. Het zal wel. Normaal zou ik niet maar zo’n film gaan, het was vanwege Corbijn, dus hem valt in feite niets te verwijten.

Leuk, trouwens:  in de sountrack zit het lied Tu Vu Fa L’Americano, geschreven en gezongen door Renato Carosone (1920-2001) en het origineel van de remix We No Speak Americano, de grote zomerhit van 2010, van de Australische groep Yolanda be Cool.  Dat lied, uit 1956, gaat erover dat Italianen niet moeten proberen Amerikaans te zijn, zoals de Italiaanse jeugd toen nogal sterk deed, een thema dat je ook ziet in La Dolce Vita van Fellini.

Reacties

Laat een bericht achter