Kinderdagverblijf Potemkin
Geplaatst op december 15, 2010 | Gearchiveerd onder The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
Iedere politicus die heeft meegewerkt aan de ‘hervorming’ van de kinderopvang is medeverantwoordelijk voor wat de kinderen van het Hofnarretje en het Knuffelparadijs is overkomen.
Wat mij nog het meest verbaasde aan de recente onthullingen over de dubieuze antecedenten van een groot aantal PVV-Kamerleden was niet dat die feiten bestonden, maar dat ze niet al veel eerder aan het licht gebracht waren. Als ik hoofdredacteur was zou ik me voor m’n kop geslagen hebben. Dat we die nieuwe PVV-ers dit voorjaar niet meteen gescreend hebben! Na de episode LPF was er nu ook weer niet zóveel fantasie nodig om de verwachting te wettigen dat daar nieuws in zat.De zaak Robert M. is in zekere zin net zo’n geval. Want is het niet eigenlijk verbijsterend dat een bedrijfstak, belast met de zorg voor kleine kinderen, op een achternamiddag, vrijwel zonder discussie, tegelijk sterk uitgebreid én grotendeels gedereguleerd wordt? In 2000 telde de Nederlandse kinderopvang 116000 plaatsen, op dit moment zijn dat er ruim 352000. De bekwaamheid van het personeel daalde dramatisch en de gemiddelde groepsgrootte nam sterk toe, vaak tot boven het wettelijk maximum, zoals in 2009 werd vastgesteld in een rapport van het Nederland Consortium Onderzoek Kinderopvang (NCKO). De capaciteit voor toezicht en inspectie bleef gelijk en werd per saldo dus met 66% gereduceerd.
Eerst gooide Balkenende II (CDA, VVD, D66) uit naam van de ‘doelmatigheid’ vrijwel alle kwaliteitscriteria overboord, en vervolgens werden door Balkenende IV (CDA, PVDA en CU) uit naam van de emancipatie budget en capaciteit fors verhoogd en de regulering nóg verder teruggeschroefd, ten gunste van ‘marktwerking.’ Wat Den Haag zei was, kort samengevat: hier is een enorme zak geld, wat u ermee doet interesseert ons niet, als het maar ‘kinderopvang’ heet. Wat is dat, behalve een perfect recept voor grootschalige beunhazerij?
En waar hebben we dit eerder gezien? Bij de thuiszorg, bijvoorbeeld. Gevolg: verloedering, zakkenvullerij, zieken en bejaarden in de kou. Maar ook al bij de zogeheten ‘re-integratie’: fraude, wanprestatie, en de werkzoekenden zoeken nog steeds. Of het taxiwezen: rondgereden worden door (semi-)criminelen en hopen dat je niet getild en/of afgetuigd wordt. Of de ‘Kijkwijzer’, de geprivatiseerde filmkeuring: porno voor Alle Leeftijden in de videotheek.
Het is maar een greep uit de vele, lichtvaardige, ondoordachte politieke innovaties van de afgelopen jaren, ‘verzelfstandigingen’, ‘privatiseringen’ en ‘dereguleringen’, waarbij waarschuwingen van deskundigen in de wind werden geslagen en ondanks eerdere debacles onverstoorbaar werd opgestoomd naar het volgende. Genoeg van die frituurlucht in je haar? Bouw je snackbar om tot kinderdagverblijf! Leuke handel hoor. Pedagogische expertise? Ben je gek, dat hebben we afgeschaft. Werd te duur.
Graaf Grigori Potemkin was minnaar en minister van Catherine de Grote, die hem naar de Krim stuurde om die streek tot bloei te brengen. Hij gooide haar geld over de balk, maar toen ze kwam kijken hoe hij vorderde liet hij langs de route façade-dorpen bouwen, verlicht door grote vuren, zodat het leek alsof hij al veel tot stand had gebracht. Dat is wat de politiek de afgelopen decennia gebouwd heeft: een Potemkin-dorp, een schijnwereld van ‘slimme’, ‘nieuwe’, ‘goedkope’ oplossingen, waarvan we ook nu weer te zien krijgen wat het werkelijk is: een façade, met daarachter niets dan woeste leegte. ‘Etalage-crèches’. Een schimmenrijk van scharrelaars, ‘ondernemers’ en enge jongens met een laptop.
‘In het ene debat zitten we allerlei zaken te repareren omdat de wetgever dacht dat het met zelfregulering wel zou lukken, en hier wordt het gewoonweg wéér voorgesteld,’ zei SP-Kamerlid Arda Gerkens in 2004. ‘Het is altijd een gok of zelfregulering wel werkt. Als het gaat om jonge kinderen, dan neem je toch geen enkel risico?’
Nee. Dat wil zeggen: ja.
Iedere politicus die heeft meegewerkt aan de ‘hervorming’ van de kinderopvang is medeverantwoordelijk voor wat de kinderen van het Hofnarretje en het Knuffelparadijs (sic) is overkomen. Maar, toegegeven, ook de journalistiek heeft een beetje zitten slapen. Want zodra in Nederland ergens ‘zelfregulering’ en ‘marktwerking’ worden ingevoerd, weet je één ding zeker: daar gaan verschrikkelijke dingen gebeuren.
Reacties
Eén reacties to “Kinderdagverblijf Potemkin”
Laat een bericht achter
Ook als je het niet met oplossingen of ideologische richting van een politieke partij eens bent zeker als een flink gedeelte van je achterban aangeeft gewoon te gaan stemmen op de genoemde partij. Wat Arnoud er voor het gemak niet bijverteld is dat ook zijn partij gewoon openstaat voor het omvormen van de AOW van een volksverzekering naar een werknemersverzekering.