Hooligan wordt Huiligan
Geplaatst op maart 26, 2012 | Gearchiveerd onder NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
Jaren geleden werd ik een keer belaagd in mijn auto door zes doorgedraaide hooligans onder invloed. Ze trokken het portier open en sloegen de bril van m’n neus – zomaar. Ik reed naar het politiebureau om aangifte te doen, en wie stonden daar? Om aangifte te doen tegen de argeloze passant waar ze daarnet hun razernij op hadden gekoeld? Ja hoor.
Ik schreef erover en lezers reageerden met talloze gelijksoortige verhalen. De moderne aso kent zijn weg in het rechtssysteem een stuk beter dan u en ik. Politiemensen hebben de neiging om hun vaste klantjes in bescherming te nemen, want als de heren ontevreden zijn, kunnen ook agenten klappen krijgen. De tijd dat een oppassende burger met een stukke bril en een bloedneus op het politiebureau eerder werd geloofd dan een sportschoolbezoeker met een sleutelring door zijn neus, is helaas voorbij. Het is een primitief soort framing: de eerste aangifte is een daalder waard.
Rutger Castricum van Powned kent het mechanisme. Wat er precies is voorgevallen in het portiek van de familie Kinneging-Tahir zullen we nooit weten, de cameraman was helaas niet zo gewiekst om het vast te leggen. Of de opnamen wijzen iets anders uit dan wat Powned beweert, dat kan natuurlijk ook. Mensen die kans lopen om Powned aan de deur te krijgen, moeten thuis misschien zo’n parachutistenhelm met ingebouwde videocamera dragen, om het allemaal zelf vast te leggen. Ik zou de achterkant van dat borduurwerkje wel eens willen zien.
‘Het taboe op de pedagogische tik is nu juist waar we types als Castricum aan te danken hebben. Gedoseerd corrigerend geweld is je enige hoop,’ twitterde ik gisteren. Meteen iemand van Pownews aan de lijn natuurlijk, maar misschien was het alleen om me bang te maken. Powned als een soort omgekeerde Stasi.
Ooit wist een hooligan dat hij een hooligan was. Illusies dat hij op zijn eigen manier ergens eigenlijk best goed bezig was, koesterde hij niet, ongestraft wegkomen was zijn voornaamste zorg en voldoende beloning. Nu wil hij horen dat hem óók onrecht is aangedaan. Loopt hij na het afrossen van een voorbijganger met bebloede knuisten het politiebureau in om aangifte te doen dat het slachtoffer terugsloeg met een krant. Om huili-huili te doen, zoals het op z’n Wilders heet. De hooligan is een huiligan geworden.
Wat dat betreft zou Castricum een voorbeeld moeten nemen aan Theo van Gogh. Die vond het ook leuk om mensen het bloed onder de nagels vandaan te treiteren, maar zo’n huili-huili aangifte zou beneden zijn stand geweest zijn.
Het onbezonnen optreden van Andreas Kinneging volgde op een al even onbezonnen uitspraak van zijn vrouw, columniste Naema Tahir. In Buitenhof stelde zij voor om ‘onfatsoenlijke’ journalisten van het Binnenhof te weren. Om politiek Den Haag af te schermen met een journalistiek cordon sanitaire, dus eigenlijk. Een dwaas idee. Mag ik dan een beroepsverbod voor luie, gemakzuchtige journalisten? Of vrouwelijke die nooit eens een rok aantrekken? Dat het hedendaags populisme, en wat is Powned anders, zich niet stoort aan schutkringen is inmiddels vrij overtuigend aangetoond. Janmaat kwijnde, maar vooral omdat hij zo’n loser was, Fortuyn en Wilders deden er hun voordeel mee.
Trouwens, die Castricum, die líjkt wel een beetje op Janmaat. Diezelfde querulanteske uitstraling. Zo’n nijdige kleinburger met almachtsfantasieën. Hij gaat de wereld veroveren, maar blijft steken in de niche van nuisance value. Een ‘eenmotorige mug’, zoals Joseph Luns Willem Oltmans typeerde. Nog zo’n onverschrokken anarchist die voortdurend naar de juf liep. Hans Janmaat en Willem Oltmans, dat zijn de schouders waar Rutger Castricum op staat. Huiligans avant la lettre.
Reacties
Laat een bericht achter