‘Progressief links’ is het nieuwe ‘rechts’
Geplaatst op mei 6, 2012 | Gearchiveerd onder NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
Arme Diederik Samsom. Is er nou niemand te vinden die het voor hem opneemt?
Zes pundits verzamelde DWDD aan tafel, en slechts één van hen – Prem Radakishun- had die ene millimeter mentale ruimte over in zijn hoofd waar de mogelijkheid zóu kúnnen bestaan dat er wellícht valide politieke redenen zóuden kúnnen zíjn om tégen dat akkoord te stemmen. De rest van die tafel – van de studio, van heel Nederland! – gaf zich joelend over aan de hallucinatie van de dag. In Den Haag had zich een Wonder voltrokken! Uit wanhoop en verwarring waren eenheid en daadkracht geboren! Venite adoremus! De Nederlandse publieke ‘opinie’ krijgt steeds meer trekken van een rollercoaster: we zitten vastgesnoerd, koers en snelheid zijn geprogrammeerd, het enige dat we kunnen doen is af en toe ‘WAAAAAAAAAA!!!!!’ roepen. Of overgeven.
Ooit ging het zo: de journalist bedacht een sterk verhaal en de politicus suste dat met bezwerende formules van het type ‘dat heeft u mij niet horen zeggen.’ Nu zeggen de media dat Slob, Sap en Pechtold zonder natte voeten over de Hofvijver zijn gelopen en Slob, Sap en Pechtold zeggen gewoon: ‘Ja, goed van ons hè?’
Politiek en journalistiek hadden vroeger ieder hun eigen reality distortion field, nu maken ze er samen één, van het dubbele wattage. Dat John Leerdam weg moest omdat hij zijn ‘geloofwaardigheid’ zou hebben verspeeld, is eigenlijk een achterhaalde reflex. Consistentie is in de moderne politiek helemaal geen vereiste meer. Die plaats is ingenomen door Maurice de Hond.
Neem Groen Links. Blader eens door het blad van hun wetenschappelijke bureau, De Helling. De ene Keynesiaanse economische beschouwing na de andere, en Milton Friedman en Friedrich van Hayek hebben er níets van begrepen. Hoe is het mogelijk dat Jolande Sap vorige week tekende voor een recept dat door die laatste twee had kunnen zijn uitgeschreven, vraag je je af. En dat Keynesianen een doorn in het oog is.
Alles wordt voortdurend herijkt.
Ook de taal.
De opstelling van Samsom en Roemer werd al gauw getypeerd als ‘ouderwets links’. ‘Progressief links’ zou vóór hebben gestemd. Dus, noteert u even: ‘progressief links’ is het nieuwe woord voor ‘rechts’.
Kiezen voor cijfers en systemen is ‘progressief’, kiezen voor mensen is ‘ouderwets’.
Omdat het zo moeilijk is stabiele parlementaire meerderheden te vormen, moeten partijen steeds vaker pacteren met de vijand. Dat klinkt niet prettig, dus ook daar is een nieuwe term voor. Dat noemen wij voortaan ‘over je schaduw heen springen’. Het één beloven en het ander doen is geen bedrog, het een acrobatische prestatie!
Door die snel wisselende allianties wordt het steeds moeilijker voor partijen om een duidelijke visie uit te dragen en ontstaat het beeld van ideologisch opportunisme ter wille van de macht. Maar ook daar is een verbale oplossing voor. Wij noemen dat ‘het radicale midden’. Net als ‘over je schaduw heen springen’ is dit een oxymoron, de vereniging van onverenigbaarheden, zoals een ‘oorverdovende stilte’ of een ‘vreedzaam bloedbad’. Een andere eigentijdse politieke tautologie is ‘zelfregulering’. Let op: hoe meer tautologieën een politicus gebruikt, hoe groter de kloof tussen waarheid en leugen die hij probeert te overbruggen.
Tot slot misschien wel het meest gehoorde zoemwoord rond het Wonder van Kunduz. : ‘verantwoordelijkheid nemen’. Het begrijpen van een nieuwe zegswijze begint met de vraag wat er vroeger op die plaats stond. Waar in een vacaturetekst ‘uitdaging’ staat, bijvoorbeeld, stond vroeger ‘taak’. ‘Verantwoordelijkheid nemen’, hoe noemden we dat eerst? Wat deden Christen Unie, Groen Links en D66? Ze schoven hun principes opzij en gingen voor de macht. Juist. En dan nu in het Binnenhofs van vandaag: ‘In het radicale midden sprongen zij over hun eigen schaduw en namen hun verantwoordelijkheid.’
Geen deskundige heeft mij kunnen uitleggen waarom die Catshuis-onderhandelingen in ‘s hemelsnaam zeven weken moesten duren (of het moest zijn dat Wilders en Verhagen er wel aardigheid in hadden om Rutte met een eindeloze reeks synoniemen voor ‘geen commentaar’ eigenhandig zijn reputatie als ‘great communicator’ te zien afbreken), maar die miraculeuze 36 uur blijkt nu toch íets te kort geweest. Het akkoord is ‘te vaag om te berekenen’ meldt het CPB. Ha! We hebben gedanst voor een fictie, als een indianenstam.
Als Diederik Samsom vorige week een fout maakte, was het niet dat hij de Kunduz-deal verwierp, maar dat hij tijdens het ‘WAAAAAAA!!!’ even zijn cool verloor.
Reacties
Laat een bericht achter