Wie beheerst het genrestuk van de Politieke Nacht nog?
Geplaatst op december 20, 2014 | Gearchiveerd onder The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
Wat Adri Duivesteijn voor de woningbouw gedaan heeft, met een model voor particulier opdrachtgeverschap sloeg hij een bres in het monopolie van de projectmaffia, kan moeilijk worden overschat, dus ik ben altijd een bewonderaar geweest, en het is de vraag of ik ooit over zijn optreden van afgelopen dinsdagavond heen zal komen. Adri, Adri, dat had je dus gewoon niet moeten doen. Wat een wanvertoning!
De Nacht is een genrestuk van het Haagse Theater, en genrestukken moeten eens in de zoveel tijd worden opgevoerd, de Eerste Kamer moet periodiek zijn bestaansrecht bewijzen, Duivesteijn is oprecht bezorgd, allemaal legitieme redenen. Maar verdorie, Adrie, doe het dan goed! Het gemompel van Duivesteijn, een minister die spreekt alsof hij gecoached wordt door R2D2, heeft deze generatie politici dan geen enkel theatraal gevoel? In dat geval moeten we De Nacht misschien maar van het repertoire halen, want zonder werkt het niet.
Het gaat natuurlijk om de spanning: komt men tot elkaar of niet? Maar hier was in de vooravond eigenlijk al duidelijk dat er een deal was en wat ons te wachten stond een geënsceneerd ritueel voor de bühne. Dat waren die andere Nachten misschien ook wel, wat je in het theater ziet is niet echt, dat is niet erg, als het maar overtuigend is. Ook de media deden weinig moeite om ons erin te laten geloven. De zekerheid waarmee al op maandag voorspeld werd dat het dinsdag nachtwerk zou worden, wekte de indruk dat ergens een geheim draaiboek lag, inclusief de afloop.
Frits Wester berichtte dat het ineens, toevallig precíes om half acht, ‘ongemeen spannend’ was geworden, maar het veinzen van echte opwinding was hem nog te veel moeite. Volgens de NOS werd het een half uur later ineens ‘ongekend spannend’, precies toen Dominique van der Heyde aan de beurt was, maar ook op haar gezicht stond te lezen dat ze wel beter wist. Dit is natuurlijk lijnrecht in strijd met het belangrijkste principe van de Politieke Nacht: suspension of disbelief. Het overkómt ons. ‘Wij hadden al lang klaar willen zijn, maar nu doet zich onverwacht dit principiële geschil voor, dat wij gewetensvol zullen moeten beslechten.’ Nachtwerk, schorsing, spoedberaad, bemiddeling, kroketten, enzovoorts.
Het was duidelijk dat Duivesteijn zich hier nauwelijks in verdiept had. Bij schooltoneel zie je dat ook wel eens: zo’n kind dat wel meedoet, maar zichtbaar geen enkel gevoel heeft voor wat er gebeurt. Hij kwam te laat, verspeelde kostbare goodwill door de huisregels te negeren en toen het erop aankwam om met een klinkend betoog zijn politieke hart te luchten, de grote monoloog die het drama legitimeert, het hoogtepunt van zo’n Nacht, kwam er slechts wat gebrabbel. Inhoudelijk correct, maar meer ook niet.
Ook de slight of hand ging hem slecht af. Op een gegeven moment begon hij nota bene zelf over de ‘kopjes koffie’ die hij de afgelopen dagen met Blok gedronken had! Pardón? Dat staat ongeveer gelijk aan de goochelaar die nog even gaat uitleggen waar het konijn gebleven is. Fataal!
Blok deed een toezegging. ‘Ik ben benieuwd hoe dat op papier gezet wordt,’ zei Duivesteijn, maar de tekst die even later tevoorschijn kwam had niets van een nog aan te punten intentieverklaring en alles van een minutieus uitgehamerd compromis. Hoe is het mogelijk, een VN-resolutie op een servetje! Opnieuw gingen de schuifdeuren open en kwam de achterkamer in beeld. Fout!
Vreemd: vergeleken met voorgaande generaties weten de huidige politici en journalisten misschien veel meer over de mechanismen van beeldvorming en media, maar de theatrale flair en intuïtie waarmee Schmelzer, Wiegel en van Thijn van zo’n Nacht een meeslepende voorstelling maakten, daar ontbreekt het ze dan weer aan.
Reacties
Laat een bericht achter